Description
มนุษย์ซึมเศร้า กับเรื่องเล่าสีขาวดำ
เช้าวันหนึ่งผมสะดุ้งตื่นขึ้นในความมืด ห้องนอนสี่เหลี่ยมคับแคบ ผมแยกไม่ได้ว่านี่จริงหรือฝัน เหงื่อชุ่มโชกเปียกแฉะอยู่กลางแผ่นหลัง ผมรู้สึกเหมือนกำลังติดอยู่ในห้องขังที่ไม่มีทางออก ดินแดนคุมขังอันเปรียบเสมือนโลกทั้งใบ กุญแจเพื่อหนีหายสิ้นสลายไปหมดแล้ว ผมจ้องมองเข้าไปในความลึกซึ้งที่ดำมืดเปล่า มีแรงดึงดูดมหาศาลกำลังขวักมือเรียกผมจากปลายทาง อาจจะยังพอรักษาให้หายได้ นั่นคือคำรำพึงรำพันสุดท้ายที่ผมพร่ำพรายบอกตัวเอง